Welkom in Suriname!
Door: Brenda
Blijf op de hoogte en volg Brenda
31 Maart 2015 | Suriname, Paramaribo
Haaaa kiddo's,
Terwijl ik hier prima in een hangmat lig vind ik het wel tijd voor een eerste verslagje vanaf Surinaamse bodem! Waar we overigens niet zonder een paar hobbeltjes in de weg terecht zijn gekomen..
Zaterdag, zo rond 6 uur 's ochtends vertrok ik met di papa en di mama richting Schiphol, onderweg pikten we Desiree ook nog op. Ruim op tijd kwamen we op Schiphol, niks aan het handje. Verstandig als we zijn wilden we onze koffers in laten sealen, maar omdat die man dacht dat mn koffer dan misschien net iets te zwaar zou worden kreeg ik het advies om even iets uit m'n koffer te halen en in m'n handbagage te doen. Geeeeen probleem, of toch wel? Mijn prachtige gloednieuwe roze koffertje bleek niet meer open te kunnen, super fijn. Tot op dat moment was ik nog best chill, zo zonde. Gelukkig is er op Schiphol een koffer winkel, en werkte daar een super fijne meneer die op goed geluk de code kraakte, die we dus per ongeluk verandert hadden. Oeps.
Als dat alle ellende voor die dag zou zijn, vond ik het nog best prima. Nadat we de koffers alsnog in hebben laten sealen gingen we richting de bagage drop off. Nog even knuffelen, en bij mama en mij ook stiekem een klein traantje. Na de bagage drop off wilden we onze toeristenkaart aanvragen, met een toeristenkaart mag je maximaal 90 dagen in Suriname en blijven. Helaas kregen we van de chagrijn die achter de balie op Schiphol zat geen toeristenkaart omdat ze dacht dat we stage gingen lopen. Wat officieel niet zo is, want we gaan alleen ons onderzoek doen. Maar Mevrouw vond dat we het maar 'aan de andere kant' moesten proberen. Ok. Doei.
Met een beetje gemixte gevoelens gingen we richting de gate, want als we ook in su geen kaart zouden krijgen zouden we het land weer uitgegooid worden, niet echt een fijn idee. Omdat ellende nooit alleen komt waren de toiletten van ons vliegtuig kapot, toen deze gemaakt waren bleek de bagage klep met inladen beschadigd te zijn. Dus uiteindelijk vertrokken we met 2 uurtjes vertraging. De vlucht zelf was wel prima chill, beetje films en series kijken, bijna geen turbulentie, top.
Op luchthaven Zanderij aangekomen bleek het echt een piece of cake om een toeristenkaart te krijgen. Deze kost 20 euro, beetje jammer dat Dees maar 10 euro contant had, ik 20, en je er niet kunt pinnen. Gelukkig stond er een fijne kerel achter ons die de 10 euro voorschoot. Daarna nog een uurtje in de rij hangen voor de douane, en toen mochten we toch echt Suriname in!! Omdat we zo lang bij de douane moesten wachten waren zelfs met het Surinaamse tempo onze koffers inmiddels gearriveerd.
Buiten stonden de dochter van Marisca (onze contactpersoon/huisbazin) en haar man ons al op te wachten. Leuke mensen, maar de rit naar Paramaribo duurde nog wel erg lang. Bij het appartement aangekomen stond Marisca ons al op te wachten, ze had al broodjes, beleg, frisdrank en chips voor ons klaargelegd, echt een warm ontvangst! Ook het appartement zelf is chill, het is best ruim, airco in de slaapkamer, een hangmattenkamp buiten, en nog een huisje op het terrein met een heel aardig echtpaar!
Zondag was ik al rond 4/5 uur 's nachts klaarwakker, omdat het in Nederland natuurlijk al 9/10 uur 's ochtends was. Achja, dat ritme komt vanzelf hoop ik dan maar. Iedere zondagochtend is er markt in onze straat, dus daar zijn we al even overheen gelopen. Marisca heeft ons die dag opgehaald en met ons rondgereden door Paramaribo om ons een beetje wegwijs te maken, heel fijn! Later zijn we een groot deel van de route nog zelf gaan wandelen zodat we het meteen goed zouden kunnen onthouden. We wonen best centraal, 10 minuutjes lopen van de meeste dingen af.
Maandag zijn we naar de vreemdelingendienst geweest om een stempel te halen voor onze hele verblijfsperiode, ook daar werd er door niemand moeilijk gedaan. Maandag middag zijn we samen met Marisca voor het eerst naar het kindertehuis Nos Kasita gegaan waar we onze onderzoeken gaan doen. Het is een klein uurtje rijden, gelukkig dat we er niet iedere dag heen hoeven. Daar aangekomen moesten we toch wel even slikken, meer dan 80 kinderen van 2 tot 18 jaar die daar leven zonder ouders. Dat zorgt er toch wel voor dat je je eigen leventje toch wel ontzettend waardeert. Vanaf volgende week zullen we ongeveer 2 keer per week bij Nos Kasita te vinden zijn.
Vandaag is het alweer dinsdag, vanochtend zijn we even het centrum ingegaan en hebben we allebei al een paar slippers en een zonnebril gescoord! Morgen gaan we misschien zwemmen en donderdag zijn we uitgenodigd voor ons eerste huisfeestje en daarna gaan we voor het eerst op stap hier. Mooie dingen.
Liefs van Bren uit SU
Terwijl ik hier prima in een hangmat lig vind ik het wel tijd voor een eerste verslagje vanaf Surinaamse bodem! Waar we overigens niet zonder een paar hobbeltjes in de weg terecht zijn gekomen..
Zaterdag, zo rond 6 uur 's ochtends vertrok ik met di papa en di mama richting Schiphol, onderweg pikten we Desiree ook nog op. Ruim op tijd kwamen we op Schiphol, niks aan het handje. Verstandig als we zijn wilden we onze koffers in laten sealen, maar omdat die man dacht dat mn koffer dan misschien net iets te zwaar zou worden kreeg ik het advies om even iets uit m'n koffer te halen en in m'n handbagage te doen. Geeeeen probleem, of toch wel? Mijn prachtige gloednieuwe roze koffertje bleek niet meer open te kunnen, super fijn. Tot op dat moment was ik nog best chill, zo zonde. Gelukkig is er op Schiphol een koffer winkel, en werkte daar een super fijne meneer die op goed geluk de code kraakte, die we dus per ongeluk verandert hadden. Oeps.
Als dat alle ellende voor die dag zou zijn, vond ik het nog best prima. Nadat we de koffers alsnog in hebben laten sealen gingen we richting de bagage drop off. Nog even knuffelen, en bij mama en mij ook stiekem een klein traantje. Na de bagage drop off wilden we onze toeristenkaart aanvragen, met een toeristenkaart mag je maximaal 90 dagen in Suriname en blijven. Helaas kregen we van de chagrijn die achter de balie op Schiphol zat geen toeristenkaart omdat ze dacht dat we stage gingen lopen. Wat officieel niet zo is, want we gaan alleen ons onderzoek doen. Maar Mevrouw vond dat we het maar 'aan de andere kant' moesten proberen. Ok. Doei.
Met een beetje gemixte gevoelens gingen we richting de gate, want als we ook in su geen kaart zouden krijgen zouden we het land weer uitgegooid worden, niet echt een fijn idee. Omdat ellende nooit alleen komt waren de toiletten van ons vliegtuig kapot, toen deze gemaakt waren bleek de bagage klep met inladen beschadigd te zijn. Dus uiteindelijk vertrokken we met 2 uurtjes vertraging. De vlucht zelf was wel prima chill, beetje films en series kijken, bijna geen turbulentie, top.
Op luchthaven Zanderij aangekomen bleek het echt een piece of cake om een toeristenkaart te krijgen. Deze kost 20 euro, beetje jammer dat Dees maar 10 euro contant had, ik 20, en je er niet kunt pinnen. Gelukkig stond er een fijne kerel achter ons die de 10 euro voorschoot. Daarna nog een uurtje in de rij hangen voor de douane, en toen mochten we toch echt Suriname in!! Omdat we zo lang bij de douane moesten wachten waren zelfs met het Surinaamse tempo onze koffers inmiddels gearriveerd.
Buiten stonden de dochter van Marisca (onze contactpersoon/huisbazin) en haar man ons al op te wachten. Leuke mensen, maar de rit naar Paramaribo duurde nog wel erg lang. Bij het appartement aangekomen stond Marisca ons al op te wachten, ze had al broodjes, beleg, frisdrank en chips voor ons klaargelegd, echt een warm ontvangst! Ook het appartement zelf is chill, het is best ruim, airco in de slaapkamer, een hangmattenkamp buiten, en nog een huisje op het terrein met een heel aardig echtpaar!
Zondag was ik al rond 4/5 uur 's nachts klaarwakker, omdat het in Nederland natuurlijk al 9/10 uur 's ochtends was. Achja, dat ritme komt vanzelf hoop ik dan maar. Iedere zondagochtend is er markt in onze straat, dus daar zijn we al even overheen gelopen. Marisca heeft ons die dag opgehaald en met ons rondgereden door Paramaribo om ons een beetje wegwijs te maken, heel fijn! Later zijn we een groot deel van de route nog zelf gaan wandelen zodat we het meteen goed zouden kunnen onthouden. We wonen best centraal, 10 minuutjes lopen van de meeste dingen af.
Maandag zijn we naar de vreemdelingendienst geweest om een stempel te halen voor onze hele verblijfsperiode, ook daar werd er door niemand moeilijk gedaan. Maandag middag zijn we samen met Marisca voor het eerst naar het kindertehuis Nos Kasita gegaan waar we onze onderzoeken gaan doen. Het is een klein uurtje rijden, gelukkig dat we er niet iedere dag heen hoeven. Daar aangekomen moesten we toch wel even slikken, meer dan 80 kinderen van 2 tot 18 jaar die daar leven zonder ouders. Dat zorgt er toch wel voor dat je je eigen leventje toch wel ontzettend waardeert. Vanaf volgende week zullen we ongeveer 2 keer per week bij Nos Kasita te vinden zijn.
Vandaag is het alweer dinsdag, vanochtend zijn we even het centrum ingegaan en hebben we allebei al een paar slippers en een zonnebril gescoord! Morgen gaan we misschien zwemmen en donderdag zijn we uitgenodigd voor ons eerste huisfeestje en daarna gaan we voor het eerst op stap hier. Mooie dingen.
Liefs van Bren uit SU
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
